gdy rzeczywistość tylko do marzeń należy

sasza

spakowałeś baśnie życia na garb minionych nocy
tę jedną w moje ramiona wtopiłeś
język pragnienia

biegł jutrem zatrutym

ja i ty tam gdzie dotąd nie udało się. po omacku
w głębię nieokreśloną ty we mnie ja w sobie
zapętleni. dłonie

cierpliwe coraz mniej. rozpięte pomiędzy. palcami
przewracałeś kolejne strofy
moich wierszy do skutku

ugniatały bose ciała strofy. beznadziejnie
pragnąc. bez przyszłości. umieraliśmy momentami
pod sufitem wymodlenia

zaślimaczony rozstaniem
las płakał inicjałami

już nie
dotyczy nas